Eg gjekk meg út saa seint um kvelli,
vill’ seta mín hest í helle
Så vide ganger der orden af
Daa eg kom í rosenslund,
den døe mannen ti meg kom
“Frú Ingjebjør mæ síne ternunne fem,
dei kvalte meg í ei silkjesang
Den svennen, som jeg trodde best,
den rider på min blakke hest
Han site fyre mitt breden bór,
gjev mine smaabonni haaingsór
Han ríe paa mín blakkji,
fangar ville dýr mæ min rakkji
Han ete mæ min syllbúdde knív,
han søve mæ mítt vene vív
Æ du Herrepær í mí ætti,
du bere mítt maal ti retti!”
Herrepær blei í hugjen saa vrei,
han bar dæ líkje ó skógjen aa heim
Herrepær kasta dæ líkje paa góv;
frú Ingjebjær blikna, hó svartna som jór
“Æ du frú Ingjebjær í dessi verkjó kjent,
saa sko’ du visst blíve paa baale brent.”
Dei gjóre hó frú Ingjebjær saa mykje ímót,
dei gróve hennar livandes unde jór
Dei gjóre hófrú Ingjebjær saa mykje mein,
dei gróve hennar livandes unde ein stein
Saa vide ganger der orden af.