Bendik ri åt Sølondo
ville han skòda møy;
han var kje lagje til att’e koma
difor så laut han døy.
-Årolilja, kvi søve du så lengje
Om dagjen ri Bendik i skogjen ut
og veider den ville hjort,
om notti vitjar han jomfruva
med åst og elskogs-ord.
Eg tikje så vent om ditt gule hår
som eple dei dryp på kviste –
sæl er den som deg må få,
gud bære den som skò misse!”
Inn kjem kongjens smådreng,
seier han tidend ifrå:
“Bendik trør gullbrautine
foruta kongjens råd.”
Det var kongjen av Sølondo,
slær sin neve i bord:
“Bendik skò inkje livet njote,
om eg vann all verdsens jord.
