Det var ein gong i gamal tid,
to unge over høgfjell fór.
Dei freista inn i framtid sjå,
for jenta gjekk og venta små.
Men sist på heimveg gjekk det troll i ord
Å hent du hjelp, no kallar moder jord
Far no svint som ein vind
Og løyn meg lengst inni hjarta ditt inn
Når stormane rasar så ventar eg på
At du igjen skal kvile i min famn
Ho låg åleine langt a’lei,
gav liv til små på ville hei
Han jaga ned dei bratte skar
og kom ved midnatt fram til gard
Men mor og barn fekk aldri ny dag sjå
for ut av myrkret steig det ulvar grå
Far no svint som ein vind
Og løyn meg lengst inni hjarta ditt inn
Når stormane rasar så ventar eg på
At du igjen skal kvile få
Far no svint som ein vind
Og løyn meg lengst inni hjarta ditt inn
Når stormane rasar så ventar eg på
At du igjen skal kvile i min famn
At du igjen skal kvile i min famn
