Gamle Olaves koffør så bleik,
e det høsten som gjør dæ grå?
Koffør så djupe fura i panna,
ka e det du tænke på?
Koffør så arg i auan, æ ber dæ sei i frå.
– Æ kjenne leken, æ skjønna tægn,
som andre ikkje klar å sjå.
Vindan de kviskre hæmmlige ord
om en kommandes eldebrann.
Måsen han flyg mot skoga og slætte,
når uveret går mot land.
Lauvet tørka, fargen blir brun
som et varsel om vinterens tann.
Når gikta plaga mæ, nærma stormen sæ,
det veit vel en gammel mann.
– Gamle Olaves, svar du mæ nu,
ka vil du med disse ord?
– Jau ska æ si dæ det, tida kjem att
som fra førr har sætt sett spor.
Marka skjælv, og lufta blir kløvd
av et lyn bak fjell i nord:
ei lummer stille, ei søvnløs kvile –
førr stormen e laus på jord.
