“Eg sender deg ord
og blian tala,
med valle
eg be du vil koma
fyrr hanar gala.
Den jomfru gløymer eg alli.
Fysst fygjer eg min herre til seng,
sia tek eg min gangar or eng.
Fysst fygjer eg min herre burt sova,
sia let eg min gangar ut-troa.
So kom eg til dei vallbygde hus,
dei spilar munnhorpur og brenner voksljus.
Eg grutte på dynni og såg derinn,
der danse min kjærast med løvengrå skinn.
Der danse ein med henne i hop,
var smal som ei lilje og ven som ei ros.
Der dansa ein med den liljevond,
kvor si sylvkonne uti hånd.
Takje var av marmorstein,
veggjine våre av kvite bein.
Borde de var av raude gull rent,
dukjen var ifrå Engeland sent.
Forgylte våre dei fati små,
rettine låge der ovapå.
Eg smelte den dynni
so hardt i lås,
eg torde kje mei
min kjærasten sjå.
Eg heldt so lengje
i dura-ring,
til jokulen hekk
ette kvor den fing.
Eg heldt so lengje i dura-knapp
med valle
alt til mitt hjarta i lytir sprakk
Den jomfru gløymer eg alli.
